I am Edmon Saryan from Hadrud. Hadrud was one of the first places captured by Azerbaijan. I am only 16 years old. I had just started to study culinary arts at college in Stepanakert. But I was a student only for two weeks. On Monday I did not manage to go to college, because on Sunday morning the brutal battles started. I already understood from the sound of the shelling that it could only be war, and could be nobody but Azerbaijan. I was at home with my mother and brother. We stayed in Hadrud till 11 October. Then we came to Yerevan where we were hosted at this school.
Gurgen, my eldest brother, was in Stepanakert when the war broke out. He was working in the Armenia Hotel and he was also studying at the Institute of Applied Arts in Shushi. He stayed in Artsakh as a volunteer in the army and served on the front lines. He carried supplies for the soldiers and did many other jobs that he cannot tell us about. My family arrived in Yerevan after my father and brother returned from the front, but we want to go back. I am ready to go back any time I will be useful. We will always be ready to serve our native land.
Թարգմանություն
Ես Էդմոնդ Սարյանն եմ ՝ Հադրուդից: Հադրուդն Ադրբեջանի գրաված առաջին տարածքներից մեկն էր: Ես ընդամենը 16 տարեկան եմ: Նոր էի սկսել Ստեփանակերտի քոլեջում խոհարարական արվեստ սովորել, և ուսանող էի դարձել ընդամենը երկու շաբաթ առաջ: Երկուշաբթի ինձ չհաջողվեց քոլեջ հաճախել, քանի որ կիրակի առավոտյան սկսվեցին դաժան մարտերը: Հրետակոծության ձայներից արդեն հասկացա, որ դա կարող էր լինել միայն պատերազմ, և բացի Ադրբեջանից, ուրիշ ոչ ոք լինել չէր կարող: Ես տանն էի՝ մորս ու եղբորս հետ: Մինչև հոկտեմբերի 11-ը մնացինք Հադրուդում: Հետո եկանք Երևան, որտեղ հյուրընկալվեցինք այս դպրոցում:
Իմ ավագ եղբայր Գուրգենը Ստեփանակերտում էր, երբ սկսվեց պատերազմը: Նա աշխատում էր «Արմենիա» հյուրանոցում, սովորում էր նաև Շուշիի Կիրառական արվեստի ինստիտուտում: Գուրգենը մնացել է Արցախում՝ որպես կամավոր և ծառայել առաջնագծում: Նա զինամթերք էր տեղափոխում և կատարում շատ այլ գործեր, որոնց մասին մեզ չի կարող ասել: Իմ ընտանիքը Երևանում է. հայրս ու եղբայրս ռազմաճակատից վերադարձել են, բայց մենք ուզում ենք վերադառնալ, ցանկացած պահի օգտակար լինել մեր հայրենիքին և ապրել մեր հայրենի հողում:
ՌՈՒԲԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ 